ฉันนี้หรอ คือตัวเอกของเกม

ฉันคือเสี่ยวเหม่ยเด็กสาวที่น่ารักและทรงเสน่ห์ ฉันอาศัยอยู่กับยัยน้องสาวที่มีชื่อว่าเสี่ยวหลินและคุณแม่ของฉัน พวกเรานั้นเป็นครอบครัวที่แสนธรรมดาๆครอบครัวหนึ่งถ้าไม่เกิดเรื่องนั่นขึ้นละก็นะ

(พี่ไปงานอีเว้นท์เกมจีบหนุ่มกันเถอะ)

ถ้าหากฉันไม่ไปงานอีเว้นท์นั้นละก็...

(อืม..ชะตาฟ้านั้นลิขิต รักแท้นั้นงดงามดั่งดอกไม้ที่สดใสแต่กลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเหมือนดั่งชีวานั้นจะดับสูญ ช่วงเวลาฟ้าลิขิตนั้นอยู่ไม่ไกลนับจากนี้ แต่เมื่อเวลานั้นมาถึงมันจะนำพาตัวเจ้าไปเอง) 

และถ้าหากฉันไม่คิดเรื่องคำทำนายนั้นล่ะก็..

"ฉันคงไม่ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้หรอก?!!"

เห้อ...คิดไปก็เท่านั้นแหละ แล้วตกลงที่นี่คือที่ไหนกันละเนี่ยฉันนั้นนั่งฝุบไปกับพื้นแนวระนาบ รอบข้างนั่นเต็มไปด้วยฝุ่นสกปรกคละคลุงที่อยู่ในชั้นบรรยาอากาศอย่างเห็นได้ชัด พื้นไม้นั้นก็เก่าแก่ทรุดโทรมจนแถบไม่อยากแม้แต่จะเก้าเดินแถมยังจะมีใยแมงมุมที่ซ้อนอยู่ทุกอนุภายในบ้านหลังนี้

"แอ๊ด.."

เสียงประตูที่ทำจากไม้แกะสลักได้เปิดอ้าออกทำให้แสงจากข้างนอกลอดผ่านจากข้างหลังประตูส่องมา.. 

"เยวี่ยนหมิงเจ้าเป็นอะไรไหม!!"

ชายผู้ถือกระบี่ด้านซ้ายมือสวมชุดคลุมยาวสีขาว ผมนั้นยาวดำม้วยครึ่งด้วยปิ่นปักผมสีมุก สีตานั่นก็ดำเงาสนิทแต่สายตาที่มองมากลับอ่อนโยนแลดูเป็นห่วงเป็นใยฉัน แถมภายในข้างนอกนั้นยังมีเหล่าองครักษ์นับสิบยืนรอเขาอยู่

"เอ๊ะ...ไม่สิเมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ!!"

"อ่ะ...เมื่อกี้ข้าเรียกเจ้าว่า เยวี่ยนหมิง"

"เยวี่ยนหมิง!!!"

เอาล่ะ เจ้าสมองถึงเวลาที่แกต้องประมวลผลกันหน่อยแล้วในที่สุดฉันก็ได้ตรัสรู้แล้วว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน นั้นก็คือไอ้เจ้าเกม

(เกิดชาติหน้า ข้าขอครองเจ้า)

เวอร์ชั่นอัพเดท

นี่ฉันอกหักในชีวิตจริงไม่พอถึงกับต้องมาอกหักในเกมด้วยหรอเนี่ยแถมไม่พอแค่นั้นฉันก็ต้องมาตายครั้งที่สองในนี้อีกน่าสงสารจริงๆนะตัวฉัน แต่ใช่ว่ามันจะไม่มีทางรอดหรอกจริงไหม อืม...จริงสิ!!!ฉันนึกออกแล้วไม่เมื่อว่าถ้าเลือกตัวละครหลักในเกมแล้วต้องตายก็ไม่ต้องเลือก(รัก)มันก็พอแล้วนิ?!!

เอาล่ะนะ...ตัวฉันต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับไอ้พวกตัวละครหลักในเกมแม้แต่ก้าวเดียวเลย?!!ฮ่าๆ"

"เจ้าว่าคุณหนูของพวกเราเป็นอะไรไหม"

"ข้าก็ไม่รู้สิ..ข้าเห็นนางคุยคนเดียวตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว"

"นั่นสินะ..ข้าเองก็คิดเช่นนั้น"

(บทสนทนาของเหล่าองครักษ์)